روزنامه اعتدال در یادداشتی دو روز پس از آغاز نمایش تلویزیونی ، این حادثه را یک جهش اجتماعی در ایران توصیف کرد و نوشت:
 "... علی رغم اختراعات وحشتناک جنگ ، تلویزیون هنوز هم آخرین اختراع علوم انسانی و تمدن است ... تلویزیون نه تنها وسیله ای برای سرگرمی نیست ، بلکه بیش از هر چیز یکی از حساس ترین ابزارهای ارتباطی در همه کشورها است. چه کسی از آن استفاده می کند مارک ها برای اهداف آموزشی و هنری استفاده می شوند.
با وجود مشکلات زیادی که در زندگی جدید فرد وجود دارد ، اما زمان آنقدر کوتاه به نظر می رسد که می توان گفت وی دیگر قادر به پوشش همه مشاغل نیست و کارهای زیادی علاوه بر کارهای دیگر باید انجام شود. یک کارگر در حالی که در یک کارخانه مشغول کار است ، یک فیلم تماشا می کند یا سخنان یک فرد علمی و اجتماعی را که در اتاقش صحبت می کند می شنود و می بیند که او همزمان چندین کار را انجام می دهد ، یک خانم خانه ، در حالی که او به نوزاد شیر می دهد و تکالیف خود را انجام می دهد زیرا از او محروم نیست حضور در سخنرانی ها یا کنفرانس های مطبوعاتی ، با استفاده از آن چندین بار ، اکنون استفاده از این موارد برای مردم کشور ما امکان پذیر است. .. "
اکنون ، شش دهه پس از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از 50 کانال تلویزیونی داخلی و خارجی برنامه هایی را در ایران تولید کرده و در سراسر ایران در دسترس هستند. این به معنای افزایش شگفت آور کمی در تعداد کانال های تلویزیونی در ایران و رشد شگفت انگیز برنامه های تلویزیونی و تلویزیونی در آن کشور است.
بنابراین ، می توان دریافت که این دستگاه جدید در ایران به خوبی پذیرفته شده است و مطبوعات به عنوان ابزاری برای جهش اجتماعی و فرهنگی و رواج فرهنگ عمومی و دانش مردم در زمینه های مختلف دیده می شوند. تلویزیون ایران در ابتدا کاملاً خصوصی اداره می شد و تبلیغات خود را تأمین می کرد. پس از یک سال فعالیت ، این ایستگاه تلویزیونی برنامه روزانه خود را در تهران به 5 ساعت افزایش داد و در سال 1340 فرستنده دیگری در آبادان و یک تقویت کننده در اهواز تأسیس کرد.
در تاریخ 26 ژوئیه 1967 ، شورای ملی لایحه دولت برای تشکیل سازمان تلویزیون ملی ایران را که قبلاً توسط شورای ملی تصویب و توسط سنا اصلاح شده بود ، اصلاح و تصویب کرد.
 سرانجام پس از تصویب برنامه کارمندان تلویزیون ملی ایران ، ایستگاه کوچکی تأسیس شد که از سال 1345 با تجهیزات ساده پخش برنامه های آزمایشی را آغاز کرد. توانایی های فنی تلویزیون در آن زمان محدود به یک استودیو ، سه دوربین و دو ضبط مغناطیسی بود. سیستم 525 کیلووات بالای ساختمان هیلتون به همه دارندگان تلویزیون اجازه می دهد تا از این سیستم با سیستم های مختلف استفاده کنند.
 کمتر از دو سال از تأسیس تلویزیون ملی ، اولین مرکز شهر تلویزیون ملی در 8 آگوست سال 1347 در ارومیه افتتاح شد و اندکی بعد مرکز تلویزیونی بندرعباس به بهره برداری رسید. در راستای وظایفی که سازمان دهندگان دولت به آنها محول کرده اند ، ایستگاه های تلویزیونی به تدریج در شهرهای مختلف شروع به کار کردند و پیام های سیاسی ، فرهنگی و سرگرمی را به بخش وسیع تری از مردم تحویل می دادند.
 اکنون ، شش دهه پس از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از 50 کانال تلویزیونی داخلی و خارجی برنامه هایی را در ایران تولید کرده و در سراسر ایران در دسترس هستند. این به معنای افزایش اندک تعداد کانال های تلویزیونی در ایران و رشد حیرت انگیز برنامه های تلویزیونی و تلویزیونی در آن کشور است ، اما باید دید آیا با گسترش اندک برنامه های تلویزیونی در ایران ، کیفیت این برنامه ها بهبود می یابد یا خیر. آیا پیشرفت کرده اید؟